فصل سکوت

درست گفته اند که ارزش انسان به معشوق اوست (آن ارزی که می ورزی) و هرچه محبوب برتر باشد ، عشق هم برتر است و عاشق هم ارزشمندتر . کشش فطری انسان به سوی محبوب،طبیعی است ولی باید در گزینش محبوب دقیق بود تا بدلی به جای اصلی و گذرا به جای پایدار ،در دل خانه نسازد . قرآن می کوشد که جهت گیری عشق ها ،ارادت ها و مودتها به سمت و سوی متعالی باشد .محبوب برتر خداست و عشق برتر، عشق به خداوندبزرگ است: «الّذینَ آمَنوا أشَدُّ حُبّاً لِلّه»شدیدترین و گذراترین عشق اهل ایمان نسبت به معشوق ازلی یعنی خدای متعال است. محک عشق الهی ،گزیدن و ترجیح دادن خواست و اراده و فرمان او بر تمنیات نفس و خواهش های دل است .بر سر دوراهی حب خدا و غیرخدا ،مؤمن کسی است که خدا را برمی‌گزیند .وقتی کاه جان مجذوب کهربای جانان شدآنگاه‏خدارامی بیند نه خویش را .

خداوند در قرآن از کسانی به عظمت و نیکی یاد می کند که نسبت به خدا عاشق و معشوق اند . هم آنها خدا را دوست دارند و هم خدا آنها را دوست دارد .این اوج عشق متقابل میان خالق و مخلوق است و رسیدن به این مقام شدنی است.

باید خدا محور بود تا بت نفس قدرت نیابد و شیطانکهایی چون خودخواهی ،نفس اماره در کعبه دل حضور پیدا نکند و این حریم کبریایی را نیالاید . و بالاخره برترین عشق و بالاترین آن به خداست و ارزش ما همان قدر است.

  با خدا باش و پادشاهی کن......                                          

برداشتی آزاد از کتاب سلوک قرآنی